"Anna we Krwi" Kendare Blake

Na samym początku, przepraszam za nieobecność. Nie które sprawy uwięziły moją wenę, ale myślę, że przekupię Was tą recenzją ;)  Po ostatnim poście, w którym pochwaliłam się nowymi zdobyczami, duże zainteresowanie, było właśnie tą książką...

Pierwszy raz przeczytałam książkę, która stricte opowiada o duchach. Oczywiście w innych powieściach, były jakieś epizody o nich, ale nawet nie zapadły mi w pamięć. Podeszłam do tej książki z dystansem, twierdząc, że co może być, aż tak porywającego i oryginalnego w książce o zjawach. Zachowałam się dość powierzchownie, gdyż kupiłam tę książkę bardziej ze względu na nietuzinkową okładkę, niż dla samej fabuły.

"Nie jesteśmy dziećmi [...] Nie wierzymy w bajki. A gdyby nawet, to kim byśmy byli? Przecież nie księciem i śpiącą królewną. Ja swoim ofiarą odcinam głowy nożem,  a Anna rozrywa im ciała i łamie kości jak suche gałązki. Bylibyśmy smokiem i złą czarownicą. To jasne."

Cas stracił ojca zamordowanego przez ducha, którego ten miał uśmiercić.Na pozór zwykły siedemnastoletni chłopak nie wyróżnia się w tłumie, mieszka z matką i kotem. Cas po zabójstwie ojca ma zamiar pomścić jego śmierć i sam zająć się wykonywaną wcześniej pracą ojca. By tego dokonać przeprowadza się z matką - czarownicą do Thunder Bay. Chłopak nie ma zamiaru wdrążać się w życie  szkolna, ma tylko jeden cel, zabić Annę. Ona okazuje się być inna niż te duchy, z którymi chłopak miał styczność. Nie postrzega jej jako pragnącą mordu zjawę, lecz zauważa w niej drobną dziewczynę obdarzoną klątwą.

Wielki podziw dla autorki, że jako pisarka książek młodzieżowych odważyła się na powieść z perspektywy Casa. Dzięki temu możemy trochę rozszyfrować poglądy płci męskiej ;) Książka podobała mi się i żałuję, że początkowo tak krytycznie do niej podeszłam. Ten początkowy zarys emocji w książce w szybkim tempie przerodził się w machinę, która porywa nas w głąb powieści nie pozwalając wrócić do rzeczywistości.

Ocena: 9,5/10                         

                                                                  Pozdrawiam, Lequer